Blizny przerostowe są często określane jako bliznowce. Jednak są to nazwy określające inny rodzaj blizn, nie mogą więc być stosowane zamiennie.
Blizny przerostowe powstają na skutek nadmiernej produkcji tkanki włóknistej, czyli kolagenu, w trakcie procesu gojenia. Ta forma tkanki bliznowatej częściej występuje w wyniku wtórnego gojenia się rany. Przyczyna przypuszczalnie leży w tym, że tkanka w trakcie gojenia była niestabilna ze względu na brak kontaktu brzegów rany, co musiało zostać skompensowane zwiększoną syntezą kolagenu w obliczu występujących obciążeń. Poza tym przyjmowanie niesterydowych leków przeciwzapalnych, takich jak ibuprofen, zwiększa ryzyko powstawania przerostów blizn.
Charakterystyczne dla tych blizn jest to, że nie wystają one za brzegi rany, dochodzi jednak częściowo do znaczącego uniesienia tkanki ponad poziom skóry. Tworzą się one szczególnie w tych okolicach ciała, które są narażone na działanie zwiększonej siły rozciągania, np. w stawach. Ze względu na swoje właściwości mechaniczne (twardość, sztywność) mogą w znaczący sposób oddziaływać na statykę ciała, transport płynów i funkcje tkanek. Często z takimi bliznami łączy się również aspekt stygmatyzacji.
Bliznowce (keloidy) charakteryzują się gwałtownie zwiększoną syntezą kolagenu w trakcie gojenia się rany. Z niewyjaśnionych dotąd powodów blizny te wyrastają jednak poza brzegi rany i tworzą nacieki do tkanki fizjologicznej. Dodatkowo występują takie objawy, jak świąd, pieczenie, zaczerwienienie, wrażliwość na dotyk, a czasem nawet ból. Bez terapii raczej nie należy się spodziewać złagodzenia objawów ani tym bardziej spontanicznego wyleczenia.
Choć powody tworzenia się keloidów są do tej pory nieznane, udało się poznać czynniki wpływające na ich powstanie:
🔹️ciemny kolor skóry,
🔹️umiejscowienie (m.in. mostek, plecy),
🔹️zwiększone napięcie skóry,
🔹️predyspozycje genetyczne,
🔹️młody wiek.
Źródło: N.E. Bringeland, D. Boeger „Terapia blizn„
