20.09.2015
Dzisiaj ponownie jest akcja Harcbieg. Ponownie wzięłam w niej udział deklarując przebiegnięcie 10 km. I tak sobie truchtałam myśląc o tym, że za tydzień o tej porze będę biegła maraton… I tak się zamyśliłam, że nie zauważyłam czegoś o co się potknęłam i nagle znalazłam się piętro niżej… Wywaliłam się – całe szczęście na ścieżkę a nie na asfalt… Całe szczęście nic się nie stało, zdarty łokieć, stłuczona prawa część ciała ale będę żyć 🙂 Oczywiście wracałam do domu brudna jak po rozgrzewce do runmaggedonu 🙂 W sumie wyszło mi 13 km.
Boli mnie ten łokieć ale rana, nic sobie nie złamałam całe szczęście. Bolą mnie też żebra po prawej stronie. Mam nadzieję, że za tydzień już nie będę ich czuć. Biegać mogę ale czuję dyskomfort a na maratonie to pewnie wszystko będę odczuwać ze zdwojoną siłą…
A tak w ogóle to doświadczam teraz przeróżnych nastrojów. Od radości po depresję. Raz cieszę się, że tam jadę i już nie mogę się doczekać, innym razem mam depresję i myśli typu po co jak tam jadę, nie dam rady… Na pewno mam się czego obawiać. Jak mój organizm zniesie taki wysiłek, czy moja głowa go zniesie? Wiem, że biega się również głową, a to jest moja słaba strona niestety 🙁 Boje się, że się poddam, że myśli typu: nie dasz rady, zejdź z trasy zwyciężą… 🙁 Mnóstwo osób lepiej przygotowanych ode mnie ma podobne obawy i stres to dopiero co ja mam powiedzieć?
Ehh, chciałabym mieć to już za sobą…
